Dazzling Tassie

G’day everyone!

Een tijdje terug alweer sinds mijn laatste blogje. Tasmanie blijkt toch nog wat achter te liggen qua internet verbindingen (en 8 dollar voor 15 minuten internet was toch echt net iets boven budget..) Dus, in deze blog ga ik het hopelijk voor elkaar spelen om mijn twee weken in Tasmanie in vogelvlucht neer te pennen..

Allereerst even wat feitjes over Tasmanie:
De totale oppervlakte is zo’n 64.000 vierkante kilometer, wat het eiland ongeveer 1,5 keer zo groot maakt als Nederland.
Er leven zo’n 500 000 mensen in Tasmanie, de grootste stad Hobart (en haar omgeving ) heeft een populatie van zo’n 200 000 mensen.
De hoogste berg in Tasmanie is Mt Olsen, 1617 m. De populairste berg is Cradle Mountain, 1545 m hoog.
Het diepste meer is Lake St Clair, met een diepte van 167 meter.
21% van het eiland is National Park, het zijn er 19 in total.
De wereldberoemde, 8 daagse en 65 km lange Overland Track is een Hike tussen Cradle Mountain en Lake St Clair. De route is zo populair dat je tussen November en april een ‘entreeticket’ voor de hike moet kopen a $180.

Zo, genoeg feitjes over dit geweldige eiland, tijd om te starten met mijn persoonlijke verhalen:

Maandag avond 19 maart aangekomen op Hobart airport en met de shuttle bus naar mijn Hostel, The Pickled Frog, gegaan. The Frog was vroeger een pub en is nu gewoon een hostel, maar heeft nog steeds een beetje ‘kroeg-sfeer’. Resulterend in veel backpackers die met iedereen praten, gitaar speleen, liedjes zingen, potjes pool en vooral een hoop gezelligheid.
Maandagavond gelijk een nederlandse jongen, Robbert, ontmoet, die ook een van mijn roommates bleek te zijn.

Dinsdag met zijn tweetjes even door Hobart geslenterd en besloten om mt Wellington, een berg van 1420 m hoog, te beklimmen. De bus gepakt naar Fern Tree, halverwege de berg, en vanaf hier via een ‘experienced bushwalkers only’ track naar boven geklauterd. De track was niet echt een uitgezet pad, het pad leek meer op een droogstaande waterval en de route werd aangegeven met oranje stokken of hoopjes kleine stenen :) Na ongeveer 2 uur wandelen en klauteren kwamen we aan op de subtop van de berg (persoonlijke vind ik het de mooiste top) waar een aantal grote (zo’n 4 m hoog) rotsen, genaamd pinnacles, staan. Een van de pinnacles op geklauterd voor een mooie foto en een absoluut geweldig uitzicht. Het was een hele mooie, zonnige, heldere dag dus het uitzicht was echt adembenemend.
Via een andere rotsroute naar het officiele uitkijkpunt gewandeld, waar alle auto’s via een asfaltweg ook konden komen. Deze is toch echt een stuk minder mooi, dus we besluiten om te keren en via een andere route af te dalen, terug naar Fern Tree.
Aangekomen in Fern Tree blijkt dat we de bus op 2 minuten na gemist hebben (het was 5 voor 5) en dit bleek tevens ook de laatste te zijn. Dus, na 6 uur berwandelen lag er nog een 20 km wandeling in het verschiet… verdorie!
Na een wandeling van een dikke 15 km lukte het ons om een auto te laten stoppen, waarna de lieve mevrouw ons het laatste stukje heeft meegenomen en voor het hostel afzette :)
Diezelfde avond in contact gekomen met Marloes, een meisje uit Utrecht, die een auto had gehuurd en mensen zoch om een toertje in Tassie te doen.

De volgende dag, Woensdag, met Marloes en Robbert naar het Tasmanian Peninsula gereden, om naar het Tasmanian Devil park te gaan. De Tasmanian Devils zijn op dit moment een bedreigde sort: er zijn nog heel veel devils in het wild, maar er heerst een overdraagbare vorm van kanker onder de soort. De dieren geven dit kankergen over via bijten, en bijten doen de devils nogal (tijdens het eten, spelen en zelfs tijdens het paren). Bovendien is de kanker 100% dodelijk, dus de devils in het wild worden met uitsterven bedreigd. Op dit moment zijn er zo’n 600 kankergen-vrije devils in gevangenschap, en wachten de rangers eigenlijk tot het moment dat alle devils in het wild dood zijn, zodat ze de kankervrije devils weer vrij kunnen laten…
Indrukwekkend verhaal en ook heel fascinerend om de devils te zien tijdens hun ‘natuurlijke’ gedrag.
In het devil park was ook de mogelijkheid om kangaroo’s te voeren, dus maar even de ultieme tourist gespeeld en handjes eten aan de roo’s uitgedeeld.

Hierna doorgegaan naar Port Arthur, een van de beroemdste ‘Convict sites’ van Tasmanie en Australie. (een stukje geschiedenis: Tasmanie was vroeger het eiland waar criminelen uit o.a. de UK naartoe warden getransporteerd om voor een bepaalde tijd te werken. Overal in Tasmanie vind je oude gevangenissen, door gevangenen gebouwde bruggen etc.) Port Arthur is een van de grootste en best bewaarde convict site en was in gebruik van 1830-1877, in totaal hebben 12 500 gevangen hier dwangarbeid verricht.
Op de terugweg nog wat sightseeing gedaan op het peninsula (rotsformaties, blowholes, zee arken etc) en teruggegaan naar Hobart.

Donderdag: De eerste dag van de roadtrip! Via Gumtree (een soort marktplaats voor backpackers: de ultieme manier om travelmaatjes te vinden) had marloes een Pools meisje, Kasia, gevonden, die graag mee wilden op een tocht in Tassie. Kasia kende ook een Japanse jongen, Taro,dus met zijn 4-en hadden we 7 dagen tijd om Tassie te ontdekken!

Om tien uur s ochtends beiden opgepikt op Hobart airport, om daarna de auto vol te stouwen met:
- 4 backpacks
- 4 daypacks (kleine rugzakken)
- 4 foodbags (soort supermarket tassen die iedereen gebruikt om zijn eten in te doen)
- 4 mensen
En dat alles in een Suzuki Swift. Krap. HEEL KRAP. Maar het is gelukt, uiteindelijk. :)

Het einddoel van de dag was Strahan: een klein stadje aan de tasmaanse westkust. Het eerste National Park waar we langs reden is Mount Fielde National Park, bekend om zijn mooie korte hikes en grote kans om platypuses, vogelbekdieren, te spotten. Hier gelijk maar een wandeling van een uur of 2 gemaakt, richting de russel falls, maar helaas geen vogelbekdieren gespot.
De weg vervolgd in de richting van queenstown en Strahan, met het eerste grote avondtuur: in de Bergen tussen Derwent bridge en queenstown (zo’n 90 km) kwamen we er halverwege achter dat het lampje van de benzine begon te branden. Dus billenknijpend het gaspedaal zo min mogelijk gebruikt (hopend dat er meer stukken downhill dan uphill gingen) en vooral geprobeerd niet na te denken over wat te doen als de auto er mee stopte (want nee, Tasmanie heeft niet een heel goed mobile network, dus bellen was geen optie.) Na een tocht van zo’n 2 uur gelukkig Queenstown gered en de auto volgegoten met brandstof, om door te crossen naar Strahan. Ingecheckt in het hostel en wat voedsel gescoord, nog even gezellig zitten kletsen en op tijd ons nestje opgezocht, de volgende dag weer vertrekken om half 9!

dagstaat: 350 km, 8 uur rijtijd.

Op vrijdagochtend was er een breakdown in heel Strahan: West Tasmanie had de hele nacht en vrijdag overdag te maken met noodweer: regen, hagel, blizzards, onweer en bliksem en temperaturen rond het vriespunt. Ons plan was om naar Cradle mountain te gaan, maar het cradle mountain NP was gesloten voor bezoekers. Gezien het slechte weer besloten om Cradle mountain te skippen en op te gaan naar de Marakoopa caves, 40 km voorbij Cradle Mountain. De weg leidde over een aantal bergpassen, dus we hebben letterlijk in de sneeuw gereden.
De marakoopa caves zijn grotten waarin 2 rivieren stromen. Hierdoor ‘ groeit’ de grot nog steeds. Hoogtepunt is de ‘balzaal’, waar het licht wordt uitgedaan en de grot verlicht wordt door duizenden gloeiwormen. De mooiste sterrenhemeel ooit!
Na de grotten door gereden naar Deloirane om in te checken in het hostel. We waren de enige gasten in het hostel dus we hebben de hele avond tv gekeken en spelletjes gespeeld. Besloten om te volgende ochtend naar de Highland Lakes en Lake St Clair te gaan, aangezien deze national parks gezien de weersomstandigheden wel open zouden zijn.

Dagstaat: 250 km, 4,5 uur rijtijd

Om 9 uur s ochtends vertrokken naar het binnenland. Via een 35 km lange Dirt road met heel veel diepe kuilen en putten en hier en daar een laag sneeuw met onze trouwe Suzuki na zo’n 2,5 uur aangekomen bij Lake St Clair. Hier 3 short walks aan elkaar gekoppeld tot een 4 uur walk. Uiteindelijk hebben we ere en dikke 5 uur over gedaan, aangezien het hele pad goed belegd was met een 10 cm dikke laag sneeuw. Wat was ik blij met mijn hoge en volledig waterdichte schoenen :) Toch leuk om van 20 graden naar 0 graden te gaan, in de sneeuw te lopen en dan weer terug te keren naar een graad of 15…. Letterlijk alle seizoenen in 1 dag.
Gezien de blijvend slechte weersomstandigheden in het westen besloten om Cradle Mountain maar de laten en op te gaan naar de oostkust, waar het een graadje of 20 met veel zon was.

Dagstaat: 260 km, 5 uur rijtijd

Dus, de zondag wederom in de auto gestapt om via Launceston naar de oostkust te rijden. Hier en daar was sightseeing onderweg, In Launceston een 2 uur stop gemaakt en Cataract Gorge verkend en ronde en uurtje of half 6 aangekomen in St Helens, bij de Bay of Fires. Boodschapjes gehaald en in de auto gestapt, om zoveel mogelijk baaien, Lagoons en stranden van de bay of Fires te zien.
De Bay of Fires ontleend haar naam aan de rood/roestkleurige ‘vlekken’ op de stenen, die veroorzaakt worden door bepaalde algen. Schitterende stranden en baaien met strakblauw water, prachtig!

Dagstaat: 220 km, 4 uur rijtijd

Maandagochtend om kwart voor 6 de wekker gezet om de zonsopgang te zien in 1 van de baaien. Uitgekomen in een lagoon waar de waterdamp de zee in trok (heel bijzonder gezicht) en na een stukje wandelen de zon op zien komen.

Rond half 9 vertrokken voor een mini stukje naar Bicheno, het penguin dorpje van Tasmanie. Ingecheckt in het hostel en opgegaan naar Douglas-Apsley NP, een heel groot uitgestrekt droog eucalyptus woud met een grote rotsrivier die het park in tweeen deelt. Hier een Hike gelopen die je eerst door het woud loodst en je vervolgens de mogelijkheid geeft om terug te gaan via dezelfde route, of de rivier te volgen en van rots naar rots te klauteren, terug naar het startpunt. Gekozen voor de laatste optie, wat resulteerde in (uiteindelijk) een wandeling van een dikke 5 uur. Gesloopt, maar wel voldaan teruggekeerd naar Bicheno waar we heerlijke kip in de oven hebben klaargemaakt.
Na zonsondergang een van Bicheno’s hoogtepunten: de Pinguinparade! Net als op andere plekken in australie komen in Bicheno na zonsondergang de pinguins vanuit de zee op het land, om de nacht door te brengen in hun nestjes op het land. Een heel leuk en grappig gezicht om de pinguins het land op te zien waggelen op zoek naar hun nestje. Helaas, geen foto’s. Flitsen is not done, daarmee verblind je de beestjes en kunnen ze hun nestje niet meer vinden. Dus, geloof mij maar op mijn woord en gebruik je fantasie :)

Dagstaat: 80 km, 1 uur rijtijd

Dinsdag de een na laatste dag van onze trip. Deze dag bracht ons een klein stukje zuidelijker: naar Preycinet Peninsula NP, waar je de beroemde Wineglass Bay kunt vinden. Wederom ingechekt in het hostel en rond 12 uur met de auto naar het startpunt voor de Wineglass Bay hike gereden. De hike leidt je eerst naar het lookout point (ongeveer een uur) met een verbluffend uitzicht over wineglass bay. Vanaf hier is er de optie om naar beneden te wandelen, naar Wineglass bay, een 3-hours-return walk. Gekozen om dit te doen en na zo’n 1,5 uur lopen aangekomen bij het stralend witte zandstrand van de azuurblauwe wineglass bay.
Eerst even een bammetje gegeten en kennis gemaakt met de wallabies. Die zijn inmiddels zo gewend aan mensen dat je ze kunt aaien :) Daarna een duik genomen (koud!) en heerlijk wat geluierd in de zon, om weer terug te klimmen de berg op. Op de terugweg naar het hostel nog op een aantal andere plekken en baaien gestopt en s avonds fish & chips gehaald bij de snackbar.
De avond geeindigd met acrobatiek kunstjes in de commonroom en een hoop gelachen, het was immers de laatste avond met ons viertjes!

Dagstaat: 40 km, 45 minuten rijtijd

Woensdag met een kleine omweg langs Ross, een klein plaatsje met een beroemde bakkerij, rond half 2 aangekomen in Hobart. Kasia en Taro hier afgezet, waarna ik met Marloes ben doorgereden naar (wederom) Deloirane. In het hostel in Deloirane waren we (wederom) de enige gasten, maar we waren toch gesloopt van de lange auto rit dus we zijn als baby’tjes in slaap gevallen :)

Dagstaat: 49 km, 6,5 uur rijtijd

De volgende ochtend om 8 uur in de auto gestapt naar Cradle Valley, het ‘dorpje’ bij Cradle Mountain. Om 10.30 begonnen we aan de 6-8 hours return walk naar de top van Cradle Mountain. Eerst anderhalf uur wandelen over houten vlonders langs Dove Lake, een uur durende track via een rotswand (waar je jezelf letterlijk moest vasthouden aan de stalen kettingen om niet te vallen), via een zand/modder/drijfzand paadje wat resulteerde in hele vieze schoenen (wat ben ik blij met mijn gore-tex schoenen) en een aantal redelijk goed begaanbare bergpaadjes na zo’n dikke 2 uur aangekomen bij het startpunt van de echte beklimming. Het ‘pad’ omhoog naar de top bestond voor de eerste drie kwart uit kleine steentjes, wat resulteerde in een hele steile, wegglijdende beklimming (elke twee stappen vooruit was er 1 achteruit, zoiets) en het laatste kwart was (letterlijk) klimmen en kruipend klauteren over rotsblokken die meer dan manshoog waren. Marloes vond het op dat punt zo eng dat ze de top maar liet voor wat hij was en bij de subtop bleef wachten tot ik terug kwam. Na een hoop klim en klauterwerk gelukt om op de top van Cradle mountain te komen: Wat een beloning!! Een prachtig uitzicht en een echt ‘king of the world’ gevoel, wat heerlijk. Even de tijd genomen om de indrukken in me op te nemen, uit te puffen en foto’s te maken en weer terug geklauterd naar beneden. Via een andere route terug gelopen langs dove lake, en na zo’n 8 uur wandelen weer terug gekomen bij de car park!
In het hostel een paar welverdiende koude biertjes gedronken, possums en wombats gespot en redelijk vroeg ons mandje opgezocht.

Dagstaat: 101 km, 1,5 uur rijtijd

Vrijdag weer een grote autorit gemaakt, wederom naar de oostkust: Triabunna, het opstappunt voor de Ferry naar Maria Island. Met wat stops rond 5 aangekomen in supermini Triabunna, tickets gekocht voor de ferry van 9 uur de volgende ochtend en wat inkopen gedaan voor een mini bbq op de camping-met-hostel waar we verbleven. De avond geeindigd met een film op tv en het nederlandse nieuws (ja, echt!).

Dagstaat: 400 km, 5 uur rijtijd

Zaterdagochtend de ‘ferry’ gepakt naar Maria Island. De ferry is eigenlijk een kleine watertaxi-speedboat met plek voor 8 mensen. De golven waren zo’n 3 m hoog, dus het bootje ging nogal rap en hobbelig over de golven heen, heerlijk!
Op Maria Island een moutainbike gehuurd en 1 uur naar de painted cliffs gereden. Hier een aantal mooie foto’s gescoord en besloten om door te biken naar het zuidereiland. (bedenk je even dat de wegen op Maria Island of omhoog, of omlaag gaan. Rechte stukken zijn er niet :) ) wat ongeveer 3 uur heen en terug was. Teruggekomen om het startpunt (na zo’n 4 uur fietsen) was Marloes kapot, maar wilde ik heel graag nog naar de Fossil cliffs (op het noordelijkste puntje van het noordereiland). Ik had nog 2,5 uur over voor de ferry terugging, dus dat zou precies kunnen passen! Mijn benen uit mijn lijf getrapt maar ik heb het gered: prachtige kliffen en wat is het toch lekker om jezelf zo kapot in het zweet te werken. De ferry van 4 uur smiddags gehaald, terug gereden naar Hobart, ingecheckt in the Frog en gelijk biertjes gaan drinken met Marc, Robbert, Ryan, Kyle en nog wat anderen. Een hele gezellige avond!

Dagstaat: 85 km, 1 uur rijtijd

Zondag doorgebracht in Hobart: de Ferry gepakt naar MONA, het modern art museum van Hobart. Een Bizar museum, even een aantal korte beschrijvingen van enkele kunststukken:
- een bank, die gromt als je erop gaat zitten maar gaat spinnen als je hem aait
- getattoeerde varkensvellen met o.a. osama bin laden erop
- een soort doolhof met een eentonige bromstem, die je half in een trance brengt waardoor je letterlijk niet meer weet hoe je eruit moet komen
- een stellage die waterdruppels laat vallen, die woorden vormen.
- En nog veel meer onbeschrijflijke, rare, bijzondere kunstwerken.

De dag afgelosten met een bezoekje aan de Bob Baker, een schip van de Sea Shepeard, een van de boten die strijd tegen de walvis jacht. Een tijd aan boord gepraat met de bemanning van het schip over hun werk en leven.
S avonds met marloes en robbert een hapje gehaald bij de Thai en potjes pool gespeeld tot 4 uur s nachts.

Maandag! De laatste dag in Tasmanie. De hele ochtend in de lobby rond gehangen met Emma (de bazin van het hostel) Sen, een van de werknemers en nog wat andere gasten. Met Sen de stoute schoenen aangetrokken: Hij wilde heel graag een keer iemands haar afscheren. Aangezien mijn haar aan 1 kant toch al kort was, mocht ie van mij die kant milimeteren. Dus, schrik niet, ik ben niet kaal, ik heb al mijn haar nog, maar 1 kant is wat korter :)
Uiteraard resulteerde dit in kappertje spelen, waarna ongeveer de helft van de gasten een gratis haircut aan elkaar gaf…

Om 3 uur de bus gepakt naar het vliegveld, vlucht van kwart voor 5 zonder problemen gehaald en om 6 uur opgepikt door Viki en Barry, die me meenamen naar hun huis in Newham, Victoria.

Twee Tasmanie: veel te kort, veel te weinig gezien, maar toch zoveel gedaan.

Eindstaat:
In 12 dagen tijd 2700 km gereden, 6 uur gemountainbiked en ongeveer 35 uur gehiked.

Tijd voor vakantie! ;)

Xxxx uit Oz!